Czasem widzą ją kiedy wyjdzie na próg 
W Opatowie, Kępnie lub jeszcze gdzieś 
Spuszczą wzrok, milczy Bóg 
Ani zdrowaś, ani na nią warknie pies 
 
Ich sumienia cierń, rzekłbyś - huba tych miejsc 
Na sumienie czasu brak, jest jak ryba na studni dnie 
Jest niby jest  
Jakoś żyje, lecz popłynąć nie ma gdzie 
 
Oczu sól w zmowie milczenia ścian 
W katarakcie lustra, w niebieskiej sukni jak lubił on 
Z nim sam na sam 
Ani bar na rogu kusi, ani dzwon 
 
Ptakom garść poda pod brzytwą zim  
W ustach kamień, kiedy przyjdzie odlecieć w godzinie swej 
I tak jak dym  
Coraz bledsza jest i jest jej coraz mniej 
 
Coraz mniej 
Coraz mniej 
Coraz mniej