Starzy ludzie przedmiotów mają coraz więcej 
W starych domach starzeją się schody 
Stare dłonie z mozołem wyświechtują poręcze 
Stare dłonie z mozołem wyświechtują poręcze 
i łamie w krzyżach stare stropy 
 
Już ku tamtej stronie załamani jak żuraw 
Szarą derką ścieli im się ziemia 
Starzy ludzie bez lęku wśród klepsydr na murach 
Starzy ludzie bez lęku wśród klepsydr na murach 
Szukają własnego imienia 
 
Tak na przekór trochę, trochę na nadzieję 
W ceracianej okładce noszą jakąś zmarłą  
Piszą swoje nazwiska na krzesłach w kościele 
Piszą swoje nazwiska na krzesłach w kościele 
Starzy ludzie między Bogiem a prawdą 
 
A jeszcze błyszczy im świat 
Jak wota pod pańskim krzyżem 
Jeszcze w głowie wiatr  
Piłsudscy, Narutowicze 
Jeszcze "Zachęta" i "Rytm" i "Haberbusch" i secesja  
I jakoś nie wierzy nikt 
Że to ostatnia procesja 
 
Starzy ludzie obnoszą chorągwie kościelne 
Pod którymi już nikt nie walczy 
Stare buty skrzypią w marszrutach niedzielnych 
Stare buty skrzypią w marszrutach niedzielnych 
Skąd powroty już tylko na tarczy 
 
I w krzyżu łamie, coraz ciężej iść 
I każda droga krzyżowa 
W końcu Pan Bóg dźwigał tylko krzyż 
W końcu Pan Bóg dźwigał tylko krzyż 
A oni i krzyż i Boga 
 
A jeszcze błyszczy im świat...