Oni to para nasycona  
I życia im zostały ścinki  
Łez nie zebrane winogrona  
Zeschłe na twarzach jak rodzynki  
 
On za horyzont ma niewiele  
Ona staruszka jutro wdowa  
Ona to niegdysiejsze ziele  
A dzisiaj igła kaktusowa  
 
I nie zawaha się wahadło  
I nie zatrzymasz piasku godzin  
I Ty ogłosisz swą upadłość  
Bo nie będziemy wiecznie młodzi  
 
Lecz kiedy przyjdzie niepogoda  
I te nieodwracalne chłody  
Mów do niej, że jest ciągle młoda  
Tylko jej suknie wyszły z mody  
 
Im teraz bardziej czas się dłuży  
Różaniec z sekund śledzą skrycie  
Już spakowani do podróży  
Za którą zapłacili życiem  
 
I Ona trzyma Go za rękę  
I siedząc na kuferku łachów  
Coraz to pyta z nagłym lękiem:  
Czy nie zapomniał zabrać szachów?  
 
I nie zawaha się wahadło...