Już się stało, już się rozdwoiło  
Pękło niebo i pusto jest w niebie  
Miałam tylko tę jedną miłość  
I na bilet miałam do ciebie  
 
I jechałam zachłanna jak sito  
Sercem, myślą i dłońmi obiema  
Światem byłeś, ja drogą donikąd  
Byłeś światem, lecz świata już nie ma  
 
Karawaniarski koń, karawaniarski koń  
Z głową do ziemi jak do ścięcia  
Lata idą na złom, wiara idzie na złom  
Ten żal jest nie do uciągnięcia  
 
Coś się stało, dokąd siebie wiozę  
Co za górą i czy sił wystarczy  
Wejść ze smutkiem w błękitną symbiozę  
Gdy się wraca donikąd na tarczy  
 
Coś się stało, nie mów: to się zdarza  
Drgnęła cisza w wielkim ludzkim szumie  
Jedno słowo, które tak poraża  
Takie proste, że nic nie rozumiem  
 
Karawaniarski koń, karawaniarski koń  
Z głowa do ziemi jak do ścięcia  
Lata idą na złom, wiara idzie na złom  
Ten żal jest nie do uciągnięcia