Mówią, że nosi pod czapką trumnę  
Niespodziewany koniec baśni  
I gdy się kłania ludziska dumne  
Blade się stają jak jaśmin  
I gdy się kłania czasu zadyszka  
Letniego wiatru mroźne westchnienie  
A po ogrodach lilie Franciszka  
Same splatają się w wieniec  
 
Za wcześnie cholera za wcześnie  
Jeszcze tyle przed nami lata 
Ledwie blade czerwcowe czereśnie  
Śmiesznie mały ogrom wszechświata  
Jeszcze proste drogi nas wiodą 
 
A jak miłość to o chlebie i wodzie  
Twoje dni umierają tak młodo  
A godziny wręcz przy porodzie  
 
Niespodziewany koniec baśni  
Ludziska dumne blade się stają jak jaśmin  
 
Za wcześnie cholera...  
 
Spisek serc niby nic się nie dzieje  
Tylko nagle w potyczce źrenic  
Wszelka mowa żałośnie drewnieje  
Wobec cienia niebieskich szubienic  
W wielkiej ciszy odchodzi człowiek  
Po nim pamięć i miejsca w przestrzeni  
W świecie prawdy On pierwszy się dowie  
Czy to żegnaj czy do zobaczenia  
Mówią, że nosi pod czapką...  
 
Niespodziewany koniec baśni