I mówię nie i mówię dość 
I spluwam przez lewe ramię 
To dno, jak pieprz, wyssana kość 
I gdy to mówię - wiem że kłamię 
I nie chcę brać, i nie chcę grać 
Za żaden brylant szczerozłoty 
A we mnie Hamlet, jego mać 
I kłamię, nawet milcząc o tym 
 
I znów się budzę sinym brzaskiem 
I nie wiem jakich bogów wzywać 
Gdy trzymam w dłoni własną czaszkę 
I znowu pytam - być czy bywać 
 
Więc Boże, zbaw od wzniosłych spraw 
Od blichtru masek obelżywych 
Od papierowych wieńców, braw 
Euforycznego - trup jak żywy 
Ten biały sad, to śnieg, to kwiat 
Ja nie wiem, choć pojmuję z wiekiem 
Że można Bogiem przyjść na świat 
Ale umiera się człowiekiem 
 
I znów się budzę sinym brzaskiem 
I nie wiem, jakich bogów wzywać 
Gdy trzymam w dłoni własną czaszkę 
I znowu pytam - być czy bywać 
 
Będziesz Hamletem, będziesz Wieżą 
Kogutem dachu w siódmym niebie 
Błagam - ja byłam zeszły sezon 
I wciąż nie mogę dojść do siebie 
 
Więc Boże - broń, więc Boże - chroń 
To moje dziecko - nie mam więcej 
Ta mała dłoń, to jego dłoń 
Pierożek ciepła w mojej ręce 
 
Ja chciałam z nim w ten szary dym 
Z poczciwą ludzką menażerią 
Tam nie patrz, to teatr