Musimy być twarde,
Musimy być twarde
Przyjaciółki.

Znieść zdradę I chłód i pogardę
Przyjaciółki.

I udać, że jakoś leci
Przyjaciółki,
Zranione do bólu granic
Dla dzieci, dla naszych dzieci
Dla synów ( co uczą się ranić).

Jak przebaczyć, to przebaczyć całkiem
Żeby serce na powrót się zrosło
I znów stało się jednym kawałkiem
Tętniącym życiem i wiosną
Niech się w nas przeszłość wybieli
Gdy między nami kiełkuje
Ściana ze szkła, co nas dzieli
Gdy widzisz, a nic nie czujesz.

Musimy być twarde…

I co z tego, że płoniesz w rozpaczy
Że z sercem nie całkiem to zgodne…
Wybaczasz – albowiem wybaczyć
To przecież szlachetne i godne
Lecz w dni mroczne, których się boję
Kiedy wraca pytanie „dlaczego”
Co to będzie, gdy zbudzi się moje
Posiniaczone wciąż ego?

Musimy być twarde…