Pomalutku siada dym 
I dziczeje pusty raj 
Nie daj Boże, bym znów tam mieszkała z nim 
To nie dla mnie ten gaj 
Pomalutku kwitnie kwiat 
Bledną ślady naszych dróg 
Czasem jeszcze w snach znów drży serce jak ptak 
Lecz zamykam mu dziób   
 
Żadnych tęsknot i żadnych skarg 
Wolno z górą się schodzi dół 
Z wolna liczę na fart, a bilans idzie w żart 
Ledwie zero na pół 
 
Nauczyłam się słowa "był"  
Żółknie pamięć jak stary szkic 
Widzę dziś patrząc w tył 
Tak mało że to pył, prawie nic 
 
Ale tego co widziało lustro  
Nie przesłoni nigdy żaden mrok czy kurz 
Długo potem nie umiało usnąć 
Oniemiałe i przeżyło szok, no cóż 
Ale tego co widziało lustro  
Nie opowie bo patrzyło w bok przez rok 
Pruderyjnie każąc milczeć ustom 
Zmatowiało i straciło wzrok 
 
Pomalutku siada dym 
I dziczeje pusty raj 
Nie daj Boże, bym znów tam mieszkała z nim 
To nie dla mnie ten gaj 
Pomalutku kwitnie kwiat 
Bledną ślady naszych dróg 
Czasem jeszcze w snach znów drży serce jak ptak 
Lecz zamykam mu dziób
   
Ale rosną mu skrzydła mew 
I łomoczą zamknięte drzwi 
Pamięć groźna jak lew obudzić chciała gniew 
Ale rozum już śpi 
I samotna wśród własnych zdań 
Kiedy litość mi włazi w próg 
I coś łapie za krtań, że może wróci drań 
Dałby Bóg 
 
Ale tego co widziało lustro...