Wierzyłaś głupia, że Go wzruszy  
I niemowlęcym wdziękiem zwali z nóg  
Klarowność wielka twojej duszy  
Azymut jasny twych dróg  
I miała Go zniewolić jak hipnoza  
Mieszkając w ciele co jak wielki wrak 
Ta dusza bardziej krucha niż mimoza  
Jak w kurniku rajski ptak  
 
Mówiono, że Bóg Anny  
Ten co odszedł precz  
Styl miał nienaganny  
Lecz nie w stylu rzecz  
Nie w stylu rzecz  
Choć zimny był Bóg Anny  
Ocet, sól i żółć  
Pacierz poranny i wciąż  
Od słowa wróć do słowa wróć  
 
Gdy pytasz mnie skąd ja wiem to wszystko 
Że tak się spętał supeł dusz  
Ty pytasz mnie skąd ja wiem to wszystko  
Bywałam Anną już  
 
Mówiono, że Bóg Anny...  
 
Lecz w głowie kracze  
Ta myśl jak kruk  
Nie wraca raczej  
Były Bóg