Nad grobami naszych serc  
Słowa drżą i dłonie  
Niebieścieje w duszy wiersz  
Jak gazowy płomień  
To jest nasza pierwsza śmierć  
Pierwsze tchnienie zimy  
Zapalamy świeczki łez  
Wymowniej, wymowniej milczymy  
 
Nieutuleni w załości  
powiadamiamy kto nie wie  
Że po ciężkiej, przewlekłej miłości  
Nasze serca odeszły od siebie  
 
Wygładzamy wstążki zdań  
Bladzi i wzruszeni  
W kułak zaciśnięta krtań  
Nic się nie da zmienić  
Został tylko dłoni bluszcz  
Spleciony kurczowo  
Ślepych na tragedię dusz  
I głuchych, na słowo  
 
Nieutuleni w żałości  
powiadamiamy kto nie wie  
Że po ciężkiej, przewlekłej miłości  
Nasze serca odeszły od siebie...