Na dzień odejścia dałaś mi  
Placek pszeniczny i stare sny  
Zdjęte cichaczem z alkowy ścian  
Zioła od ludzi i do ran  
 
A teraz idę ubrany w różowe nadzieje  
A ludzie drzwi w zamki zbroją przed złodziejem  
A za drzwiami kutymi wiatr wieje, wieje wiatr  
 
Pajęczej przędzy wziąłem pęk 
I skibę nędzy co niszczy lęk  
I porzuciłem swoje włości  
Serce opuchłe od miłości  
 
A teraz idę ubrany... 
 
W labirynt miasta wchodząc wiem 
Co prawdą jest, a co jest snem 
I wiem, że w bramach obcych miast 
Znów mnie przywita zamków trzask  
 
A teraz idę ubrany... 
 
I przymknąć oczy kazał świat 
Na to wszystko co tyle lat 
Uczyła matka w sobie nosić 
I raczej pragnąć niźli prosić 
 
A teraz idę ubrany...