Niebo z ziemią się dzieli śniegu opłatkiem  
Nadlatują anieli gęby mają gładkie  
Gęby mają okrągłe kwadratowe oczy  
Co robita tu w Wigilię w lesie, w środku nocy  

Przez las, w kopnym śniegu, na gumowych nogach 
Pod siekierką księżyca i z siekierką w dłoni 
Ruszyliśmy we trzech szukać Pana Boga 
By Mu tak jak trzeba, nisko się pokłonić 
  
Skrzeczy mróz, że tylko grzać się serca żarem  
Ani go roztupać, ani go rozchuchnąć 
Bóg się rodzi na sianie, w paśniku dla saren  
Gwiazda nad nim świeci, jak pokoleń próchno
 
Niebo z ziemią ...
  
Bóg się chyli z troską nad maluczkich losem 
W samym środku lasu, a nie w gwarnym tłumie  
Psy dalekie wyją jakby ludzkim głosem 
I pewnie dlatego nikt ich nie rozumie 
  
My nie z mirrą, kadzidłem, innym rarytasem 
Zza tłustego stołu święte pustosłowie  
My z westchnieniem, co ciężko zawisło nad lasem 
No a Bóg się rodzi, kiedy westchnie człowiek  

Niebo z ziemią ...